افرادی که حرکت یا قرار گرفتن در معرض ایمپلنت را تجربه می کنند ممکن است نیاز به انجام اقدامات اضافی برای بهبود سلامت استخوان و لثه یا برداشتن یا جایگزینی ایمپلنت داشته باشند.

[۲۴] عوامل اجتماعی و اقتصادی نیز نقش بازی: «[؟ قشر]. افرادی که همیشه در فقیرترین استراتوس [کذا] از جمعیت زندگی کرده بود شکست ترمیم بیش از کسانی که در ثروتمندترین لایه زندگی می‌کردند»[۲۱]

افرادی که تحت این روش قرار گرفته و اقدام به ایمپلنت دندان خود میکنند ممکن است در حین یا پس از آن دچار عوارضی شوند. این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تمام این کامپوزیت‌ها برای اهداف مختلف مورداستفاده قرار می‌گیرند. در نهایت تمام آنها برای زیبایی دندان با کامپوزیت و رفع مشکلات مختلف مدنظرند.

ایمپلنت عوارض خاصی ندارد ولی برای کاشت آن مواردی هستند که بهتر است بیمار از وجود آنها مطلع شود

کامپوزیت مواد چسبنده‌ای است که پیوندی قوی با مینا و عاج دندان ایجاد می‌کند و به‌این‌ترتیب ترمیم دندان را ساده‌تر می‌کنند. پرکننده‌ی کامپوزیت مخلوطی از مواد پلاستیکی و شیشه‌ای به‌علاوه رزین است که به‌راحتی می‌توان آن را رنگ کرد تا شبیه دندان طبیعی شود.

ایمپلنت مثل دندان دچار پوسیدگی نمی شود اما میکروب هایی که در محیط دهان و دندان حضور دارند، می توانند به لثه اطراف آن آسیب برسانند و اگر مراقبت صحیح صورت نگیرد حتی باعث ایجاد مشکل برای ایمپلنت می شوند.

کوپینگ قالب گیری تری باز به بدنه ایمپلنت وصل میشود تا از جایگری درست ظرف قالب گیری اطمینان حاصل شود.

ایمپلنت دندان پروتزی است که جایگزین دندان آسیب دیده یا از دست رفته می شود .

ایمپلنت دندان یا کاشت دندان مفیدتر از دندان مصنوعی است به این دلیل که به طور ثابت در محلی که دندان از دست رفته است، وجود دارد.

کامپوزیت غیر آماده مصرف در خارج از دهان تهیه می‌شود. کامپوزیت‌های غیرمستقیم می‌توانند سطوح پرکنندهٔ بالاتری داشته باشند، برای مدت زمان بیشتری ماندگار می‌شوند و انقباض ترمیم می‌توند با روش بهتر انجام شوند.

در روش ایمپلنت دندان ساب پریو استیل، ایمپلنت درون بافت لثه و بر روی استخوان فک قرار میگیرد به صورتی که بخشی از سر فلزی ایمپلنت دندان جهت نگهداشتن روکش بیرون‌تر است. از این روش برای عمل‌های تک مرحله‌ای ایمپلنت استفاده میشود.

یکی از روش های دندانپزشکی ترمیمی، کامپوزیت کردن دندان more info است.

کامپوزیت‌های مایع: کامپوزیت‌های قابل انعطاف یک زیرمجموعه نسبتاً جدیدتر از مواد کامپوزیتی رزین هستند که از اواسط دهه ۱۹۹۰ آغاز شده‌است. در مقایسه با کامپوزیت‌های جهانی فلوگوس‌ها دارای محتوای پرکننده کم (۳۷–۵۳٪) هستند که در نتیجه سهولت مصرف، چسبندگی پایین، مقاومت فشاری، مقاومت در برابر سایش و انقباض پلیمریزاسیون بیشتر را نشان می‌دهد.